23.7.24

Co mamy wspólnego z biegunami? - Olga Tokarczuk

Co mamy wspólnego z biegunami – prawosławnym odłamem starowierców, ludźmi, którzy zło oswajają ruchem? Ile jest w nas z biegunów? - tak brzmi fragment jednego z opowiadań w książce „Bieguni” Olgi Tokarczuk. Jest to typ autorów i powieści, po które raczej nie będę sięgać. A jeśli jednak się zdecyduję, to będzie to bardzo rzadko. Odpowiedź na pytanie „dlaczego?” znajduje się w tym tekście. 

Książka opisuje historie różnych postaci –

od Polaków w Chorwacji po australijską badaczkę polskiego pochodzenia. Motyw podróży jest centralny, prowadząc nas przez sułtańskie pałace, siedemnastowieczne gabinety osobliwości, aż po współczesne hale odlotów. Tokarczuk zachęca nas do oswajania migotliwej, fragmentarycznej rzeczywistości i porzucania utartych szlaków.

Olga Tokarczuk, laureatka Nagrody Bookera i Literackiej Nagrody Nike, w swojej powieści „Bieguni” zaprasza nas w podróż przez różne miejsca i czasy. To literacka hybryda, złożona z ponad stu opowieści, które łączy jeden wspólny temat: podróże. Bohaterowie, choć rozdzieleni dziesiątkami lat historii i setkami kilometrów drogi, splatają się w tej wielowymiarowej opowieści.

Książka „Bieguni” autorstwa Olgi Tokarczuk to 

literacka hybryda, składająca się z ponad stu opowieści, połączonych jednym tematem: podróży. Historie te są ze sobą powiązane, choćby bohaterów rozdzielały dziesiątki lat historii czy setki kilometrów drogi. Tokarczuk opisuje losy różnych postaci, od Polaków w Chorwacji po australijską badaczkę polskiego pochodzenia.

Język w „Biegunach” bywa miejscami trudny, a wyrazy są niekiedy wyszukane, jak na takie codziennie używanie języka wśród ludzi, co może sprawiać pewne trudności w odbiorze. Rozdziały czasem zdają się zbyt długie i nudne, przez co stają się męczące dla czytelnika. Niemniej jednak bardzo ciekawym aspektem tej powieści jest motyw podróży, który może prowadzić czytelnika do refleksji o życiu, przemijaniu i czasie, który cały czas ucieka.

Warto podkreślić, że 

książka jest nierówna – miejscami zachwyca głębią, językiem i sposobem prowadzenia narracji, ale czasem popada w tanią publicystykę. Choć może na razie nie polubię się z Olgą Tokarczuk, uważam, że warto dać tej książce szansę, aby odkryć jej bogactwo i różnorodność.